Поселилася миша з мишеням на млині й стала жити розкошуючи. Кішки поблизу не було, а їжі завжди було вдосталь.
Так пройшло якийсь час. Загордилася миша й стала думати, що вона зі своїм сином усіх важней. Незабаром мишеня підросло і йому треба було знайти наречену.
«З ким би нам поріднитися, - подумала миша.- Колом усі прості звірі». Та розв'язала вона посватати за сина сонце. Адже вище й краше сонця нікого немає.
Пішла миша до сонця й почала просити його вийти заміж за сина.
- Звернися краще до хмари, - порадило сонце.- Вона сабоніше, тому що завжди може закрити мене.
Пішла миша до хмари й стала сватати її.
- Звернися краще до вітру, - сказала хмара.- Він сабоніше мене, тому що завжди може прогнати мене.
Пішла миша до вітру й-Та - стала сватати його.
- Звернися до гори, - порадив вітер.- Вона сабоніше: може перепинити мені шлях.
Пішла миша до гори й стала сватати її.
- Звернися краще до мишки, - сказала гора.- Миша Усе-таки сабоніше: вона може прогризть мене де прагне.
Та повірила миша, що сабоніше її племені нікого немає на світі, і посватала за сина молоду мишку, що жила по сусідству.